Blote jongetjes en gillende volleybalmeiden
Door: hans en ilona van weeren
15 Maart 2010 | Vietnam, Hoi An
De reis door Cambodja bevalt zo goed dat we hem nog een stukje verlengen. Het is kiezen: of nu naar Vietnam gaan, of nog even in Cambodja blijven. Dat doen we dus. Vriendelijke mensen, mooie landschappen, interessante cultuur. We slenteren twee dagen door Phnom Penh, ontmoeten Manfred, een Duitser die hier werkt en woont en ons veel over de nieuwe rijkdom en corruptie kan vertellen. We lopen langs de grote communistische bouwwerken, we zien een film waarin de koning vertelt over de geschiedenis van de laatste 50 jaren. Waarin Pol Pot natuurlijk een belangrijke en afschuwelijke rol heeft gespeeld, hij deed zo een beetje wat Mao, Stalin en Hitler ook geprobeerd hebben. Maar dan iets harder en gemener (kan dat? Zul je denken.) Ja, dat kan. En dat tegen de achtergrond van de boulevard met luie rieten stoelen, waar het elke middag happy hour is. Met heerlijke kleine loempia’s en veel bier. Genieten.
Van Phnom Penh nemen we de bus naar Kampong Cham, een kleinere plaats, intiemer, waar we ook weer twee dagen verblijven, fietsen huren en echt op het platteland terechtkomen. Tabaksteelt. We ontbijten hier in een nieuw Frans restaurantje, de eigenaren hebben deze ruimte gehuurd. Ze hadden al vijf jaar met de rugzak door Azië getrokken en wilden nu even op een plaats verblijven. Dat zie je dus veel. Engelsen die zich hier vestigen en een restaurant beginnen. Zij weten immers veel beter wat de toeristen verwachten. Een leuke tent, waar je lui kunt zitten met een goede kwaliteit westers eten. De echte expat tenten dus. Gelukkig zijn er ook nog genoeg andere gelegenheden te vinden.
En dan door met de bus naar Kratie, nog kleiner, nog minder op toeristen berekend. Hier huren we dus een motor om de omgeving te verkennen. Hier vind je de mooiste zonsondergangen in de Mekong van heel Azië. Waren inderdaad heel mooi. Puur leven hier, waar de jongetjes nog bloot in de rivier spartelen, waar iedereen zich in kleine beekjes wast. Wij niet dus, want bilharza is een gevaarlijke vijand. Met de motor op naar de dolfijnen. Irrawaddy dolfijnen. Hier in Cambodja en in het zuiden van Laos leven er nog een paar honderd. Dit zijn zoetwaterdolfijnen en deze vind je nergens anders ter wereld. Met een bootje de Mekong op en al heel snel hadden we er een paar in de gaten. Snelle mooie beesten, die regelmatig boven water komen, maar vaak te vlug weer onder duiken. Lastig om te fotograferen, lukte tenslotte toch een paar maal. Met de bus weer rechtstreeks terug naar Phnom Penh. Weer twee dagen uitrusten, naar de masseuse en nadenken over Cambodja: het zijn supervriendelijke en aardige mensen. Ze zijn niet opdringerig en je hebt nooit het gevoel dat ze je willen tillen (zoals in Vietnam). Het is één van de armste landen van Azië en van de wereld en er is een groot verschil tussen Siem Reap, Phnom Penh en de countryside. Het grote geld komt binnen via de rubberplantages (waarvoor eeuwenoude bossen worden gekapt), ze gaan olieboren voor de kust en Billiton doet mining in het noordoosten.. Aan de andere kant willen ze het ecotoerisme stimuleren, dus dat is nogal controversieel.
Maar na 30 jaar oorlog, zijn ze nu pas 19 jaar bezig het land weer op te bouwen en daar heb je intelligente mensen voor nodig om dat evenwichtig te doen. Of zijn er teveel graaiers? Als je de onderwijzers en politiemensen niet genoeg salaris geeft om normaal hun gezin te kunnen onderhouden? En drugs? En prostitutie van vrouwen?
Maar dan hoor je ineens weer de eierman die door de straat komt… en de begrafenis ceremonie om de hoek en dan hoop je dat het land vooruit zal komen, want de mensen zijn veerkrachtig en vrolijk. Maar of het zulke harde werkers zijn als de Chinezen? Wiegen in een hangmat is wel erg verleidelijk!
We nemen de fastboat van Phnom Penh naar Chau Doc. Dit is net over de grens in Vietnam. Een mooie tocht over de Mekong brengt ons in een paar uur naar Vietnam.Chau Doc is een typische Vietnamese plaats; grappig is dat, het verschil met Cambodja. De huizen zijn anders van bouw en kleur, de mensen zien er anders uit, de talloze brommers die zo op het eerste gezicht zonder regels door elkaar crossen en heel veel terrasjes met mini tafels en kleine plastic stoeltjes. Er was weer een hele grote markt (een echte Hoi An markt), leuk dat feest der herkenning! Maar we zijn hier maar een nacht. Op doorreis naar Saigon.
Saigon of zoals het officieel heet Ho Chi Minh City (HCMC). Hier gaan we inkopen doen. Want hier zijn nog een paar kleine shops waar je wat kunstenaarsmaterialen kunt kopen. Echt beperkt, maar nog altijd veel beter dan in Hoi An of Danang, waar we het nodig hebben. Wel een prachtig assortiment handgeschept papier met prijzen om van te watertanden. Daar slaan we dan ook meteen veel van in. Verder wat penselen, inkt, conté, vetkrijt etc. savonds bezoeken we een jazzcafé, dat krijg je, in een grote stad is er toch weer meer cultuur. Zelfs een echt groot opera gebouw. Zal nog wel de franse invloed zijn. We bekeken hoe we naar Danang zouden reizen, met de trein in 12 uur of met het vliegtuig in een uurtje. Prijzen zijn bijna hetzelfde. De plane is 3 dollar duurder. Dus heerlijk comfortabel gevlogen. In Danang werden we door Jean en Hoa opgehaald en met de auto naar Hoi An gereden. In het huis waar we hier verblijven is ook frieda net een paar dagen geleden aangekomen. Het huis is splinternieuw, ze zijn nog aan het klussen. Het warm water komt na een dag, een spiegel na twee dagen, de ramen worden er ook nog ingezet als wij al ingericht zijn. Het is natuurlijk even organiseren in zo een leeg huis. Overal moeten tafels vandaan komen en fietsen, En we hebben glazen nodig en borden enz enz. Maar alles gaat snel en komt goed. En we kunnen aan de slag. Want daarvoor zijn we hier. We hebben een residency van een maand hier in Hoi An. We werken en hebben in maart een tentoonstelling van ons werk in de Ami Galerie, hier in het centrum. Alles vorig jaar tijdens ons bezoek besproken, daarna nog veel heen en weer gemaild en tenslotte kwam de franse eigenaar van de galerie vorig jaar zomer bij ons langs in frankrijk en was alles in orde.
Aan het werk dus, elke dag. Maar natuurlijk ook boodschappen doen op de markt, eten in leuke restaurantjes, fietsen door de omgeving en het dorp en de mensen ontdekken. Leuk!!
Ook konden we onze zoveelste trouwdag hier vieren. En we hadden natuurlijk de opening van onze expositie. Dat is toch leuk om hier te kunnen werken en exposeren. Veel bezoekers tijdens de opening. Buiten de galerie hangt dan ook al een week een groot aankondigingbord. We hebben flyers die we overal uitdelen en de galerie heeft natuurlijk haar vaste bezoekers/vrienden. Ondertussen moeten we onze visa voor Vietnam verlengen en dat is nog niet zo eenvoudig. Want zoals wij in een privé huis verblijven mag natuurlijk helemaal niet in een communistisch land. Iedereen hoort in een hotel geregistreerd te zijn. Dan weet de politie waar je bent. Wij zijn een beetje anders. Als een reisbureautje met onze paspoorten bij immigratie aankomt voor de verlenging, wordt dat geweigerd. We moeten in een hotel. Op zijn Vietnamees wordt er dan wat gerommeld en worden we fake ingeschreven in een hotel voor een klein bedragje. En opnieuw dus naar de immigratie. Deze is nu op zijn hoede en gaat in het hotel controleren. Daar zijn we dus niet. Het wordt dus minder prettig. We moeten toch echt een visum hebben want anders kan je hier niets. Je kunt geen vlucht boeken, ook geen binnenlandse en zeker geen buitenlandse. Uiteindelijk gaan we dus maar echt in een hotel slapen en de paspoorten gaan opnieuw naar de immigratie. Het is nu wachten of en wanneer we die visa nu krijgen, en hoe dat dan verder moet. Vandaag hebben we ze niet ontvangen en morgen is er ook geen kans op. Misschien woensdagmiddag ....... Dat is dus afwachten .....
Van Phnom Penh nemen we de bus naar Kampong Cham, een kleinere plaats, intiemer, waar we ook weer twee dagen verblijven, fietsen huren en echt op het platteland terechtkomen. Tabaksteelt. We ontbijten hier in een nieuw Frans restaurantje, de eigenaren hebben deze ruimte gehuurd. Ze hadden al vijf jaar met de rugzak door Azië getrokken en wilden nu even op een plaats verblijven. Dat zie je dus veel. Engelsen die zich hier vestigen en een restaurant beginnen. Zij weten immers veel beter wat de toeristen verwachten. Een leuke tent, waar je lui kunt zitten met een goede kwaliteit westers eten. De echte expat tenten dus. Gelukkig zijn er ook nog genoeg andere gelegenheden te vinden.
En dan door met de bus naar Kratie, nog kleiner, nog minder op toeristen berekend. Hier huren we dus een motor om de omgeving te verkennen. Hier vind je de mooiste zonsondergangen in de Mekong van heel Azië. Waren inderdaad heel mooi. Puur leven hier, waar de jongetjes nog bloot in de rivier spartelen, waar iedereen zich in kleine beekjes wast. Wij niet dus, want bilharza is een gevaarlijke vijand. Met de motor op naar de dolfijnen. Irrawaddy dolfijnen. Hier in Cambodja en in het zuiden van Laos leven er nog een paar honderd. Dit zijn zoetwaterdolfijnen en deze vind je nergens anders ter wereld. Met een bootje de Mekong op en al heel snel hadden we er een paar in de gaten. Snelle mooie beesten, die regelmatig boven water komen, maar vaak te vlug weer onder duiken. Lastig om te fotograferen, lukte tenslotte toch een paar maal. Met de bus weer rechtstreeks terug naar Phnom Penh. Weer twee dagen uitrusten, naar de masseuse en nadenken over Cambodja: het zijn supervriendelijke en aardige mensen. Ze zijn niet opdringerig en je hebt nooit het gevoel dat ze je willen tillen (zoals in Vietnam). Het is één van de armste landen van Azië en van de wereld en er is een groot verschil tussen Siem Reap, Phnom Penh en de countryside. Het grote geld komt binnen via de rubberplantages (waarvoor eeuwenoude bossen worden gekapt), ze gaan olieboren voor de kust en Billiton doet mining in het noordoosten.. Aan de andere kant willen ze het ecotoerisme stimuleren, dus dat is nogal controversieel.
Maar na 30 jaar oorlog, zijn ze nu pas 19 jaar bezig het land weer op te bouwen en daar heb je intelligente mensen voor nodig om dat evenwichtig te doen. Of zijn er teveel graaiers? Als je de onderwijzers en politiemensen niet genoeg salaris geeft om normaal hun gezin te kunnen onderhouden? En drugs? En prostitutie van vrouwen?
Maar dan hoor je ineens weer de eierman die door de straat komt… en de begrafenis ceremonie om de hoek en dan hoop je dat het land vooruit zal komen, want de mensen zijn veerkrachtig en vrolijk. Maar of het zulke harde werkers zijn als de Chinezen? Wiegen in een hangmat is wel erg verleidelijk!
We nemen de fastboat van Phnom Penh naar Chau Doc. Dit is net over de grens in Vietnam. Een mooie tocht over de Mekong brengt ons in een paar uur naar Vietnam.Chau Doc is een typische Vietnamese plaats; grappig is dat, het verschil met Cambodja. De huizen zijn anders van bouw en kleur, de mensen zien er anders uit, de talloze brommers die zo op het eerste gezicht zonder regels door elkaar crossen en heel veel terrasjes met mini tafels en kleine plastic stoeltjes. Er was weer een hele grote markt (een echte Hoi An markt), leuk dat feest der herkenning! Maar we zijn hier maar een nacht. Op doorreis naar Saigon.
Saigon of zoals het officieel heet Ho Chi Minh City (HCMC). Hier gaan we inkopen doen. Want hier zijn nog een paar kleine shops waar je wat kunstenaarsmaterialen kunt kopen. Echt beperkt, maar nog altijd veel beter dan in Hoi An of Danang, waar we het nodig hebben. Wel een prachtig assortiment handgeschept papier met prijzen om van te watertanden. Daar slaan we dan ook meteen veel van in. Verder wat penselen, inkt, conté, vetkrijt etc. savonds bezoeken we een jazzcafé, dat krijg je, in een grote stad is er toch weer meer cultuur. Zelfs een echt groot opera gebouw. Zal nog wel de franse invloed zijn. We bekeken hoe we naar Danang zouden reizen, met de trein in 12 uur of met het vliegtuig in een uurtje. Prijzen zijn bijna hetzelfde. De plane is 3 dollar duurder. Dus heerlijk comfortabel gevlogen. In Danang werden we door Jean en Hoa opgehaald en met de auto naar Hoi An gereden. In het huis waar we hier verblijven is ook frieda net een paar dagen geleden aangekomen. Het huis is splinternieuw, ze zijn nog aan het klussen. Het warm water komt na een dag, een spiegel na twee dagen, de ramen worden er ook nog ingezet als wij al ingericht zijn. Het is natuurlijk even organiseren in zo een leeg huis. Overal moeten tafels vandaan komen en fietsen, En we hebben glazen nodig en borden enz enz. Maar alles gaat snel en komt goed. En we kunnen aan de slag. Want daarvoor zijn we hier. We hebben een residency van een maand hier in Hoi An. We werken en hebben in maart een tentoonstelling van ons werk in de Ami Galerie, hier in het centrum. Alles vorig jaar tijdens ons bezoek besproken, daarna nog veel heen en weer gemaild en tenslotte kwam de franse eigenaar van de galerie vorig jaar zomer bij ons langs in frankrijk en was alles in orde.
Aan het werk dus, elke dag. Maar natuurlijk ook boodschappen doen op de markt, eten in leuke restaurantjes, fietsen door de omgeving en het dorp en de mensen ontdekken. Leuk!!
Ook konden we onze zoveelste trouwdag hier vieren. En we hadden natuurlijk de opening van onze expositie. Dat is toch leuk om hier te kunnen werken en exposeren. Veel bezoekers tijdens de opening. Buiten de galerie hangt dan ook al een week een groot aankondigingbord. We hebben flyers die we overal uitdelen en de galerie heeft natuurlijk haar vaste bezoekers/vrienden. Ondertussen moeten we onze visa voor Vietnam verlengen en dat is nog niet zo eenvoudig. Want zoals wij in een privé huis verblijven mag natuurlijk helemaal niet in een communistisch land. Iedereen hoort in een hotel geregistreerd te zijn. Dan weet de politie waar je bent. Wij zijn een beetje anders. Als een reisbureautje met onze paspoorten bij immigratie aankomt voor de verlenging, wordt dat geweigerd. We moeten in een hotel. Op zijn Vietnamees wordt er dan wat gerommeld en worden we fake ingeschreven in een hotel voor een klein bedragje. En opnieuw dus naar de immigratie. Deze is nu op zijn hoede en gaat in het hotel controleren. Daar zijn we dus niet. Het wordt dus minder prettig. We moeten toch echt een visum hebben want anders kan je hier niets. Je kunt geen vlucht boeken, ook geen binnenlandse en zeker geen buitenlandse. Uiteindelijk gaan we dus maar echt in een hotel slapen en de paspoorten gaan opnieuw naar de immigratie. Het is nu wachten of en wanneer we die visa nu krijgen, en hoe dat dan verder moet. Vandaag hebben we ze niet ontvangen en morgen is er ook geen kans op. Misschien woensdagmiddag ....... Dat is dus afwachten .....
-
15 Maart 2010 - 16:00
Willem Hassoldt:
Wat een feest. Hangmatten, trouwdag (gefeliciteerd) (zag je 't nog wel helder Hans??) vliegen, boot, motor, restaurants, logies, toch maar hotel, atelier, expo, knoop er toch maar een paar weken aan..... hier is het bijna lente. Jullie kunnen je nú nog inschrijven voor Kunst langs de Hoge Dijk te N'wkoop via bert.post@ uitgeverijbertpost.nl expo v/a 25/06 2 en 3 dimensionaal werk. Veel politiek gedoe hier, net als bij jullie. Raar dat er toch nóg meer bureaucratie in de wereld is. Hier is een hype, om je zo snel mogelijk uit de voeten te maken als je de afgelopen 4 jaar iets (of niets) betekend hebt in de politiek. Het opschudden der kussens houd iedereen wakker. Nieuwe Kamerverkiezing 9 juni. Fijne voortzetting en toi toi, Willem, Renate, Sasha -
15 Maart 2010 - 16:59
Huub:
Ilona en Hans, erg leuk reisverslag. Goede impressie van Cambodja en de Hoi An plaatjes brengen wee leuke herinneringen naar boven.
Succes met de ambtenarij !
Groet Trudy en Huub -
15 Maart 2010 - 19:14
Hans En Gré:
Hoi Hans en Ilona,
Geweldig genoten van jullie verhalen en prachtige foto's!
Wij wensen jullie veel visumgeduld toe. Tot mailens.
Liefs,
Hans en Gré -
15 Maart 2010 - 21:41
Tonneke:
Dan maken jullie toch gewoon zelf creatief zo'n visum. Mooi kleurtje,subtiel geschilderd stempeltje en
sierlijke letters.
Mogen jullie meteen langer blijven zonder hotel en geneuzel. Sta je boven de wet, zo gepiept! Geniet maar mensen en kom ooit weer veilig terug. -
16 Maart 2010 - 08:43
Loes En Cees.:
geweldig jullie avonturen te volgen en daarbij de fotos.
hartelijke groet uit ter aar. -
16 Maart 2010 - 10:40
Jacqueline:
Wat een leuk reisverslag en foto's!Hoop nog wat meer te zien van wat jullie gemaakt hebben.Gefeliciteerd nog met jullie trouwdag.Hoeveelste want dat ben je even kwijt als je ook de eerste een tijdje geleden hebt meegemaakt in Amsterdam.Dat van die motor vind ik wel stoer en dan die dolfijnen..... Liefs weer van mij. -
16 Maart 2010 - 18:54
Frans En Bep:
dag Ilona en Hans, Bij al
het prachtigs wat jullie zien, ontbreken vast de sneeuwklokjes en de crocussen die hier in Nederland in bloei staan.'t wordt lente!!!! Veel succes met jullie visum. De foto's geven een mooie aanvulling op het leuke reisverslag.
Genieten jullie maar van alles en tot horens.
Hartelijke groet,
Frans en Bep -
17 Maart 2010 - 12:48
Pim Pijlman:
Wat een gezellig reisverslag weer. Het is net of wij het ook meemaken. Prachtig die foto's erbij.Is het visum gelukt? Horen we t.z.t. wel. Geniet maar.
groeten Hans en Pim -
17 Maart 2010 - 17:04
Renee En Wim:
Ha lieve luitjes, Dat zijn weer mooie berichten uit verre oorden. Ziet er mooi uit zoals bijvoorbeeld zo'n bamboebrug of hondenspel. Hier gaat het ook goed. We hebben afgelopen weekend in hotel New York in Rotterdam overnacht. Had ik van mijn werk gekregen voor 25 jarig dienstverband. Was leuk wakker worden daar op Renée haar verjaardag. Nou luitjes heel veel plezier verder. Liefs Renée en Wim -
26 Maart 2010 - 13:24
Bert En Rie Tas:
Hoi Ilona en Hans,
Na het herlezen van jullie reisverslag merkten wij nog steeds niet te hebben gereageerd, foei!!!
Het was weer een waar genoegen om jullie ervaringen te mogen delen.Wat ons betreft krijgen jullie dit jaar de Ako-literatuurprijs. Geweldige stijl van schrijven.
Gelijk maar even deze mail benutten door Ilona te laten weten dat we weer een nieuw lid hebben op onze etsgroep.
Hij heeft al etservaring en maakt origineel werk. Dus ook ons clubje gaat zo maar door.
Nog veel plezier en groeten Bert en Rie. -
05 April 2010 - 19:45
Frans En Joel:
Dag Hans en Ilona,
Boeiend verhaal! Wat een bureaucratie. Nog niet direct doorgestuurd naar China hopen wij. Zo'n mooie expositie zou toch indruk moeten maken op die verstokte communisten? Of doen ze daar ook nog steeds aan het sociaal realisme? -
09 Mei 2010 - 06:24
Lenny:
Hi there Het heeft eventjes geduurd dat ik me weer bij jullie reis kon "aansluiten". Maar ik ben weer up-to-date wat betreft jullie avonturen. Zoals ik al eerder zei: Heerlijk om jullie reisverslag te lezen en een warm gevoel te krijgen. Hier in dit kikkerland is het n.l. vreselijk koud nat en grijs ...... Dus maar gauw op naar jullie de volgende reis
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
