op naar de kunst in Chiang Mai

Nou mooi dat we niet meteen naar Chiang Mai vertrokken, dat was pas drie dagen later want ilona had sochtends ineens last van haar rug en dus moesten we een beetje rustig aan doen en werd ze lekker twee dagen gemasseerd. Ook een busrit van 7 uur zagen we niet zo zitten, dus veranderden we de planning. Na drie rustige dagen in sukhothai gingen we met de bus (1 uur) weer naar phitsanulok en verbleven daar een nacht in BonBon Guesthouse, niet ver van het treinstation, nadat we alvast een treinkaartje voor de volgende dag gekocht hadden naar Chiang Mai.
Phitsanulok is niet echt #1 op de lijst van toeristen-atracties, en dat maakt het voor ons juist leuk. In het Folk Lore Museum zagen we foto’s van bijv. de brand van 1957, waarbij de houten huizen in het centrum vernield werden. Nu is het dus een stad met brede straten en stenen huizen (2, 3, 4 verdiepingen). Beneden altijd een winkeltje, erg veel kappers bij ons in de straat. Wasmachines, kleding, eettentjes, pawnshop, speelgoed. Onderweg naar het museum dierenwinkels met honden en kattenvoer, vissen, cavia’s, konijntjes.
4 Bussen met schoolklassen op bezoek in het museum. Net als in een tempel: schoenen uit voor je een gebouw binnengaat. Ook foto’s van het 60-jarige koningschap van de Thaise koning; Prins Willem-Alexander en Maxima behoorden tot de genodigden. Op een nightmarket vlakbij ons guesthouse wat satestokjes gekocht (kip, lever en nog iets) en op een bankje opgegeten. ’s Avonds op het geluid van de muziek af: we zagen een toneel met danseressen en een zangeres, wij ernaartoe natuurlijk. Het was het Chinese nieuwjaarsfeest van de politie van P. We kregen meteen stoelen om naar het schouwspel te kijken en later ook nog wat te drinken. En iedereen maar glimlachen. Een beroemde popstar werd uitbundig bejubeld (en later op de foto gezet). Tussendoor werden er lootjes getrokken en onder luid gejoel van zijn tafelgenoten kreeg deze of gene politieman dan een lullig kussen of zo… schitterend!
De volgende dag met de trein.Zeven uur in de trein gereden, luxe en ontspannen. Landschap was eerst nog rijstvelden, maar werd al snel ruiger met heuvels, bamboe en bomen. De trein reed soms maar 35 km/u en kronkelde tussen de heuvels door. Af en toe wat bebouwing (nog steeds van hout en op palen), soms een stationnetje. De laatste 2 uur in het donker zette hij er flink de vaart in. Half 9 aankomst in Chiang Mai en onze gereserveerde kamer was er dus niet meer. Vonden snel een andere in dezelfde soi (kleine zijstraat).
Op terras gegeten en toen kwamen we Menno en Tinny weer tegen (de motorreizigers van Sukhothai).
O ja, in de middag in de trein zagen we onze eerste wolkjes! Tot nu toe hebben we alleen maar blauwe lucht gezien. Het is overdag zo’n 30 graden, nog steeds het koude seizoen dus. Zou hier niet ’s zomers rond willen lopen.
In Chiang Mai hebben we een aantal musea bezocht en ook de universiteit, fine arts afdeling. Hier spraken we met studenten en kregen zo ook weer een adres van een gallerie waar we later nog langs zijn geweest. De galerie, “look at that”, wordt gerund door een Amerikaan als hobby en heeft voornamelijk grafisch werk, maar ook een textiel kunstenaar (had hij ’s ochtends nog een paar stuk van verkocht aan een Franse galeriehouder).
Er werd even een doekje opengedaan over de Thais: ze snappen niet dat je de muren van je galerie wit schildert, de kunstenaars zijn veel te naief, ze worden op de academie niet voorbereid op het harde leven als kunstenaar, er is maar één kunstenaar in Chiang Mai die ervan kan leven. Tot slot vroeg hij ons of we niet ‘even’ met de kunstenaars konden gaan praten en hun de ‘praktijk’ van een leven als kunstenaar konden bijbrengen. Ze begrijpen allemaal behoorlijk Engels, maar spreken durven ze niet want het is gezichtsverlies als je het niet perfekt spreekt. We konden ook met de diverse docenten spreken, want hij kende ze allemaal. 5 Februari geeft hij een borrel in de galerie (om 6.00 p.m.) en we zijn van harte uitgenodigd.
We durven hier in Thailand ook eigenlijk overal te eten. De Thai is een zeer schoon volk. Altijd schone toiletten, minstens 3 afwasteiltjes voor de afwas en dan zitten ze ook nog uren te poetsen met een droogdoek. De ijsklonten worden onder beschermde omstandigheden gemaakt en je ziet overal grote flessen water staan om te koken. Dat is in China toch wel anders.
Op zoek naar een nightmarket, maar dat was niet veel; dus terug naar Robin en zijn Thaise vrouw, die 19 maanden geleden een restaurantje in onze soi (zijstraat) begonnen. Lekkere spareribs en veel bier. Tot over elven zitten kletsen. Overal zie je Westerse mannen van twintigers tot zestigers lopen met een Thaise vrouw. Je vraagt je dan af of ze die voor een kort verblijf hier hebben opgepikt, of dat ze een duurzame relatie met elkaar hebben, wat we ook al veel tegen zijn gekomen (dus die hebben elkaar dan tijdens een eerder verblijf opgepikt).