Drie weken Vietnam en vietnamezen

Vanuit onze standplaats Hanoi bezoeken we Vietnam. Eerst bezoeken we Hanoi zelf, markten, musea, gewone straten en het oude stadskwartier, waar we om de hoek bij de eastgate in het Brothershotel verblijven. Dan gaan we naar het zuiden, met de trein naar Danang en met de auto naar Hoi An. En weer terug met de bus. Luxe bussen en gewone local bussen, en tenslotte nog een stukje met de trein terug naar ons hotel in Hanoi. Dan gaan we naar het oosten, naar Halong Bay, Cat Ba eiland. En tenslotte hebben we net vanmiddag treintickets gekocht om naar het noorden, de grens met China te gaan.

Maar wat is Vietnam een ingewikkeld land. Even in het kort een stukje geschiedenis zover we dat op dit moment begrijpen. De eerste bevolking kwam vanuit Indonesie naar het noorden en botste op de immigranten vanuit het noorden, China. Er kwam tenslotte een cham koninkrijk dat machtig en welvarend was in het midden van Vietnam. De franse overheersers namen op een gegeven ogenblik de koning in ballingschap en verplaatsten die naar Algerije zodat ze geen last meer van hem hadden. Dat was ver weg en ook frans. In zijn plaats zetten ze de neef van de koning op de troon en die deed precies wat de fransen wilden. In de tweede wereldoorlog was Vietnam bezet door de japanners en de geallieerden besloten in augustus 45 dat de japanners in het noorden zich aan China moesten overgeven en in het zuiden aan de engelsen. Ondertussen had Ho Chi Min op 2 augustus 45 de onafhankelijkheid uitgeroepen voor heel Vietnam. Vanaf 45 tot 54 vinden er dan schermutselingen tussen de fransen en de republiek van uncle Ho plaats. In 1954 treffen ze een schikking en wordt noord Vietnam onafhankelijk en komt er een gedemilitairiseerde zone. De fransen trekken zich daarna wat terug en het noorden probeert ook in het zuiden te infiltreren. Als trouwe bondgenoot komt Amerika dan te hulp. De fransen vertrekken uit Vietnam en de amerikanen steunen de zuidvietnamese regering. Angst voor een communistische overwinning brengt de amerikanen zover dat ze streeds meer troepen gaan sturen. Dat begint bij Eisenhower, die adviseurs stuurt en meer belooft. Zijn opvolger, Kennedy stuurt dan wat meer troepen en het loopt helemaal uit de hand als Johnson president wordt. Deze man is zo bezeten van de oorlog dat hij bepaalde gevechtsplekken in Vietnam in het witte huis na laat bouwen in zand zodat hij alles precies kan volgen. Ze hebben echter geen echte strategie, geen plan. (waar heb ik dat eerder, of later, gehoord) soms wordt er drie weken zeer hard om een berg gevochten waarbij aan beide kanten veel mensen omkomen en na de overwinning, veranderen de amerikanen dan plots van strategie en verlaten de moeizaam bewonnen plek weer snel. Het is tenslotte Nixon die een einde aan de oorlog maakt. Dan volgt weer vele jaren later de eenwording van Vietnam en wordt Saigon herdoopt in Ho Chi Min City. Uncle Ho is hier echt de vader des vaderlands. Als iemand van jullie dit relaas kan aanvullen of verbeteren, graag doen, want wij vinden het een beetje ingewikkeld.

Toch is er nog steeds een groot verschil tussen noord en zuid. Al zijn wij niet echt in het zuiden geweest, wel onder het midden, het verschil was te merken. Zeker in het noorden moet je konstant oppassen dat je niet bedonderd wordt. Het is een soort tweede natuur geworden om buitenlanders veel en veel meer te laten betalen dan de vietnamees. Overal moet en kun je over onderhandelen. De prijs voor een busticket kost volgens het affiche 45.000 dong, maar dat is voor vietnamezen. Aan ons vragen ze 100.000. Als je dan vervolgens je tassen weer uit de bus haalt kun je onderhandelen en kwamen wij op 60.000 uit. Maar dat is zo met alles en dat is echt wel vermoeiend. Toch is het een prachtig land met aardige mensen. Erg tweeslachtig dus.

Op onze reis naar het zuiden hebben we natuurlijk weer enkele musea, pagodes, tempels en opgravingen bezocht. Vanuit Hue deden we dat met een gehuurde motor. Vanuit Hoi An met een tour en in Danang lopend. In Hoi An ontmoetten we een franse kunstenaar die daar woont en werkt en zijn eigen galerie heeft. Eerst smiddags in de galerie gepraat, zijn vrouw is vietnamees, maar spreekt ook wat frans en engels. Savonds zaten wij op de markt wat te eten en kwamen ze op de motor voorbij en keerden direct om bij ons aan tafel te komen eten. Echt gezellig. In Hue liepen we op de markt en kwamen Saskia en Bas tegen. Saskia is de dochter van een vriendin van Ilona en zij waren hier in Vietnam op vakantie. Heel toevallig dus, maar ook met hen hebben we twee avonden gegeten en veel bijgepraat.

Op onze tocht oostwaarts volgden wij het spoor van Hanna. Zij was vorig jaar op Cat Ba eiland en wij zochten haar vrienden op waarbij zij toen enige tijd had gewoond/gewerkt. Ook daar was het direct een gezellig gesprek, wat we de volgende nog hebben voortgezet.
Zo zie je, je denkt aan de andere kant van de wereld te zijn, maar de wereld is maar klein.
Voor Halong Bay hadden we een driedaagse tour uitgezocht. Er zijn hier in Hanoi ongeveer duizend tourorganisaties die zoiets voor je kunnen regelen. Allemaal natuurlijk net even iets anders maar toch hetzelfde. In azie zie dan ook veel mensen met een t-shirt lopen met aan de voorkant de tekst same same en aan de achterkant but different. Zo is het ook. Eigenlijk is het dus heel onduidelijk wat je afspreekt voor je tour. Als je bij je hotel wordt opgehaald geef je je voucher aan de gids en die zie je nooit meer terug. Die gids ook niet, want na aankomst wordt er altijd met groepen geschoven, we zijn onderdeel van zo’n zeven groepen geweest en hebben misschien wel zes gidsen gehad. Je raakt de tel een beetje kwijt. En tenslotte weten de gidsen ook niet meer wie bij wie hoort, dus zit je het ene moment in een busje van discovery tours en daarna in een busje van vietnamopentours. Je ziet de gidsen konstant onderling alles regelen en je ziet geld heen en weer schuiven, voor eten, vervoer,etc. Wij maakten het ze nog moeilijker door niet het gewone schema te volgen maar (en dat hadden we van te voren afgesproken) om nog wat langer op Cat Ba eiland te blijven. No Problem, No Problem, roepen ze dan. Maar als je tenslotte terug gaat is de laatste gids de klos, die kon ons niet meer doorschuiven naar een andere groep en moest ons maar geloven dat we voor de lunch en het vervoer terug ook betaald hadden. Dat kost dan veel moeite, maar eind goed, al goed, natuurlijk werden we met een luxe bus direct naar ons hotel in Hanoi teruggebracht.

En dan nog even een heerlijk verhaaltje over het vervoer. We zaten in een 9-persoonbusje en daar passen in vietnam wel 11 of 12 mensen (met bagage) in. Natuurlijk berekenen ze dat op die kleine vietnameesjes, maar ook wij westerlingen worden daar ingepropt. Onderweg, het regent al een tijdje, valt de ruitenwisser uit. Daar weet de chauffeur wel wat op. Om de kilometer stopt hij om het raam schoon te maken, onder de motorkap te rommelen en het raam met een bepaald goedje in te smeren zodat het water er niet op blijft staan, maar er snel afloopt. Dat is toch niet ideaal. Hij bedenkt een nieuwe truc: onder het rijden steekt hij af en toe zijn hand uit raam en giet met een fles water schoon water over het voorruit, dan kun je weer even zien. Maar die fles gaat natuurlijk snel leeg en wat nu? Hij neemt een tang en sloopt de ruitenwisser van de bus en houdt hem in zijn hand. Gewoon met je rechterhand het stuur, de claxon en richtingaanwijzer bedienen en met je linkerarm uit het zijraampje hangen met de ruitewisser in je hand en het raam schoonvegen. Simpel toch? Zo kan het dus ook. Creatief zijn!

Morgen verlaten we Hanoi en gaan met de nachttrein naar het noorden. Daar komen we dan om 5 uur sochtends aan. Dan is het drie kilometer naar de grens met China, de brug over en we zijn in Hekou in de Yunnan provincie. Eens kijken wat China voor ons in petto heeft!