Dwars door de mijnenvelden in laos
Door: hans en ilona van weeren
25 Februari 2009 | Vietnam, Hanoi
Het is oorlog van 1964 tot en met 1973. 9 jaar lang worden er bommen gegooid. Boven laos zo’n 2 miljoen. En dat zijn dat vaak clusterbommen die nog eens in een paar honderd kleine bommetjes uitelkaar vallen. Per lao-persoon zo’n 1800 kilo. En wie zich met mij die tijd herinnert, weet dat wij toen dachten dat de vietnam oorlog in vietnam was. Maar het blijkt ook in laos en cambodja geweest te zijn. Laos was ook een communistisch land dat natuurlijk achter noord vietnam stond, dus waren er vele toegangswegen, aanvoerroutes en sluiproutes via het grondgebied van laos. Veel ontbladeringschemicalien en veel mijnen. Afschuwelijk, want de meeste mijnen en bommen liggen er nog steeds. Er wordt geschat dat zo’n 60 % bij het vallen niet zijn afgegaan. Elk jaar vallen er nog veel slachtoffers. Want laos is arm en om een stukje land te ontginnen moet je het risico lopen op een mijn te gaan staan. En omdat ze arm zijn wordt er naarstig naar metaal gezocht, daar wordt een redelijke prijs voor betaald, dus op zoek naar mijnen en bommen met alle risico’s van dien. En daarnaast natuurlijk kinderen die gewoon op het land aan het spelen zijn. Een heel gevaarlijk land om zo maar naar buiten te gaan. Maar toch gingen we.
Want eenmaal in laos moet je het veld der kruiken zien (plain of jars). Hier zijn resten en hele vazen, urnen gevonden van een twee tot drieduizend jaar geleden. Wie die gemaakt hebben is onbekend en waar ze voor dienden is ook nog niet vastgesteld. Misschien als kerkhof om de doden in te begraven.? In ieder geval liggen er honderden en stel je dat eens voor: vazen en urnen van 600 kilo tot een ton, van 1 ½ meter hoog gehakt uit zandsteen of graniet. Er zijn meerdere velden ontdekt in de zeventiger jaren maar tot voor kort waren ze niet toegankelijk wegens mijngevaar. Nu zijn er door die gebieden een aantal paden geschoond, je moet dus netjes tussen de met af en toe een steen afgezette paden lopen. Schitterend. Nu ik dit schrijf zitten we (twee weken later) alweer in vietnam. Hier heet die oorlog de american war. Tegen de american agressor. Maar bedenk je even: in die tijd moesten wij johnson molenaar roepen omdat moordenaar niet gepast was. Dat was belediging voor een bevriend staatshoofd en daar werd je door de politie voor opgepakt.
Mijnheer de president ……. Rust zacht.
Goed, ondertussen zijn we veel wijzer en weten we meer van alle ellende die overal op de wereld door onze vrienden en vijanden wordt teweeg gebracht. Het is nu normaal dat dat gebeurt en er zijn nog maar weinig mensen die zich daar erg druk over maken.
Trouwens, voordat we die mijnenvelden bij ponsovan bezochten, zaten we nog in Luang Prabang waar we een leuk guesthouse hadden en waar we ook nog een trip naar de watervallen hebben gemaakt en een rit op een olifant. Ongelovelijk hoe soepel zo een beest loopt. Alles schudt heel langzaan heen en weer, erg comfortabel.
Van luang prabang gingen we naar ponsavan met onderweg een nacht in een dorpje van niets. De bus stopt er omdat iedereen dan even kan plassen en wat eten. Niemand begreep dat wij nu juist daar wilden overnachten, in dat gehucht van niets. Het was een kruispunt waar een guesthouse zat. Later ontdekten we er nog twee verstopt achter de kraampjes. Er zijn 4 gelegenheden waar je wat te eten kunt krijgen. Er is geen keuze. Je eet noodlesoep of noodlesoep. Elk huisje heeft koopwaar voor de deur staan en verder zit iedereen te wachten totdat iemand anders wat komt kopen. Dat wij daar gingen zitten om te tekenen was, voor hen, natuurlijk wel heel leuk. Veel gegiechel totdat er een paar durven komen te kijken. En dan ineens staan alle marktvrouwen om je heen zichzelf en de anderen aan te wijzen op je tekening. Dan kent ook iedereen je. Maar de volgende dag toch weer verder naar ponsovan. Nu stapten we onderweg in en dan zijn er natuurlijk niet genoeg zitplaatsen, dus worden er wat krukjes van het dak van de bus gehaald en die worden dan in het gangpad gezet. Tenminste in de vrije ruimte van het gangpad. Want ook alle zakken rijst en wat er verder nog in al die zakken zat, lagen in het gangpad. Onderweg stopt de bus dan soms voor een plaspauze en dan heist iedereen zich over de handel heen de bus uit. En langs de kant van de weg wordt dan door man en vrouw even geplast. En weer de bus in. Gelukkig konden wij het nog zo organiseren dat we een echt plekje in de bus hadden, geen krukje. De reden dat wij de trip van luang prabang naar ponsavan in tweeen hadden geknipt werd ook meteen weer duidelijk. Ik had het geluk om naast drie kotsers te zitten. Heel gewoon op deze ritten, maar echt niet zo fris om dat om de vijf minuten te mogen zien. Afijn, ik kan er tegen.
Op de motor.
In ponsovan is alles zo rustig dat ik het durfde om eens een motor te proberen. Eerst een rondje geoefend hoe de voetversnelling werkt, waar de rem zit etc en toen met ilona achterop een hele leuke trip door de omgeving gemaakt. Langs de oude hoofdstad, die grotendeels gebombadeerd (en dus weg) was.
Om geen 11 uur in de bus te moeten zitten van ponsovan naar vientiane (de hoofdstad van laos) besloten we om maar weer te vliegen, 35 minuten. Dat is nog eens een verschil. Ook een behoorlijk stuk zuidelijker en dat was goed te merken. Jonge, jonge wat een hitte! Sochtends om 9 uur was het al 31 graden en smiddags om 5 uur was het 37,5 graden. Ik weet niet wat het smiddags om 2 uur was, maar ik weet wel dat je dan niet buiten moest lopen of iets anders inspannends moest doen. Savonds was het dus heerlijk weer om langs de mekong te zitten op een terrasje met een beerlao en daarna een terrasje met lekker eten. Werkelijk lekker eten daar! Voor een redelijke prijs. Laos heeft een ingewikkeld financieel systeem. De munteenheid is kip, maar je kan ook met thaise baht betalen, ook met US $ en in vientiane ook gewoon met euros. Als je de rekening in het restaurant krijgt staan er gewoon vier bedragen op en je ziet maar hoe je dat betaalt en in welke munteenheid je je wisselgeld krijgt. Heel simpel, heel relaxed. Alleen het nadeel van laos is dat onze mobiele telefoon het niet deed. KPN heeft schijnbaar geen overeenkomst met laos. Dus geen sms sjes of zoiets. Nu is mijn telefoon toch al stuk dus ik kan helemaal niets. Maar die van ilona deed het dus in laos ook niet. We hebben nu de simkaart van hans in de telefoon van ilona gedaan dus zijn hier in vietnam en straks in china weer gewoon bereikbaar op hans zijn nummer 06-13701616.
Vanuit vientiane vlogen we naar hanoi in vietnam. Hier is de temperattur heerlijk aangenaam. Niet te heet en helemaal niet te koud, ergens tussen de 20 en 30 graden.
Wel dit was het weer voor even, ik ga nu wat leuke fotos uitzoeken die ik dan bij dit stukje zal zetten. Wat ik ook nog even wil zeggen is dat we het heel leuk vinden dat jullie zo goed reageren, heel leuk om die feed-back te krijgen. Tot lees-ze dus maar
Want eenmaal in laos moet je het veld der kruiken zien (plain of jars). Hier zijn resten en hele vazen, urnen gevonden van een twee tot drieduizend jaar geleden. Wie die gemaakt hebben is onbekend en waar ze voor dienden is ook nog niet vastgesteld. Misschien als kerkhof om de doden in te begraven.? In ieder geval liggen er honderden en stel je dat eens voor: vazen en urnen van 600 kilo tot een ton, van 1 ½ meter hoog gehakt uit zandsteen of graniet. Er zijn meerdere velden ontdekt in de zeventiger jaren maar tot voor kort waren ze niet toegankelijk wegens mijngevaar. Nu zijn er door die gebieden een aantal paden geschoond, je moet dus netjes tussen de met af en toe een steen afgezette paden lopen. Schitterend. Nu ik dit schrijf zitten we (twee weken later) alweer in vietnam. Hier heet die oorlog de american war. Tegen de american agressor. Maar bedenk je even: in die tijd moesten wij johnson molenaar roepen omdat moordenaar niet gepast was. Dat was belediging voor een bevriend staatshoofd en daar werd je door de politie voor opgepakt.
Mijnheer de president ……. Rust zacht.
Goed, ondertussen zijn we veel wijzer en weten we meer van alle ellende die overal op de wereld door onze vrienden en vijanden wordt teweeg gebracht. Het is nu normaal dat dat gebeurt en er zijn nog maar weinig mensen die zich daar erg druk over maken.
Trouwens, voordat we die mijnenvelden bij ponsovan bezochten, zaten we nog in Luang Prabang waar we een leuk guesthouse hadden en waar we ook nog een trip naar de watervallen hebben gemaakt en een rit op een olifant. Ongelovelijk hoe soepel zo een beest loopt. Alles schudt heel langzaan heen en weer, erg comfortabel.
Van luang prabang gingen we naar ponsavan met onderweg een nacht in een dorpje van niets. De bus stopt er omdat iedereen dan even kan plassen en wat eten. Niemand begreep dat wij nu juist daar wilden overnachten, in dat gehucht van niets. Het was een kruispunt waar een guesthouse zat. Later ontdekten we er nog twee verstopt achter de kraampjes. Er zijn 4 gelegenheden waar je wat te eten kunt krijgen. Er is geen keuze. Je eet noodlesoep of noodlesoep. Elk huisje heeft koopwaar voor de deur staan en verder zit iedereen te wachten totdat iemand anders wat komt kopen. Dat wij daar gingen zitten om te tekenen was, voor hen, natuurlijk wel heel leuk. Veel gegiechel totdat er een paar durven komen te kijken. En dan ineens staan alle marktvrouwen om je heen zichzelf en de anderen aan te wijzen op je tekening. Dan kent ook iedereen je. Maar de volgende dag toch weer verder naar ponsovan. Nu stapten we onderweg in en dan zijn er natuurlijk niet genoeg zitplaatsen, dus worden er wat krukjes van het dak van de bus gehaald en die worden dan in het gangpad gezet. Tenminste in de vrije ruimte van het gangpad. Want ook alle zakken rijst en wat er verder nog in al die zakken zat, lagen in het gangpad. Onderweg stopt de bus dan soms voor een plaspauze en dan heist iedereen zich over de handel heen de bus uit. En langs de kant van de weg wordt dan door man en vrouw even geplast. En weer de bus in. Gelukkig konden wij het nog zo organiseren dat we een echt plekje in de bus hadden, geen krukje. De reden dat wij de trip van luang prabang naar ponsavan in tweeen hadden geknipt werd ook meteen weer duidelijk. Ik had het geluk om naast drie kotsers te zitten. Heel gewoon op deze ritten, maar echt niet zo fris om dat om de vijf minuten te mogen zien. Afijn, ik kan er tegen.
Op de motor.
In ponsovan is alles zo rustig dat ik het durfde om eens een motor te proberen. Eerst een rondje geoefend hoe de voetversnelling werkt, waar de rem zit etc en toen met ilona achterop een hele leuke trip door de omgeving gemaakt. Langs de oude hoofdstad, die grotendeels gebombadeerd (en dus weg) was.
Om geen 11 uur in de bus te moeten zitten van ponsovan naar vientiane (de hoofdstad van laos) besloten we om maar weer te vliegen, 35 minuten. Dat is nog eens een verschil. Ook een behoorlijk stuk zuidelijker en dat was goed te merken. Jonge, jonge wat een hitte! Sochtends om 9 uur was het al 31 graden en smiddags om 5 uur was het 37,5 graden. Ik weet niet wat het smiddags om 2 uur was, maar ik weet wel dat je dan niet buiten moest lopen of iets anders inspannends moest doen. Savonds was het dus heerlijk weer om langs de mekong te zitten op een terrasje met een beerlao en daarna een terrasje met lekker eten. Werkelijk lekker eten daar! Voor een redelijke prijs. Laos heeft een ingewikkeld financieel systeem. De munteenheid is kip, maar je kan ook met thaise baht betalen, ook met US $ en in vientiane ook gewoon met euros. Als je de rekening in het restaurant krijgt staan er gewoon vier bedragen op en je ziet maar hoe je dat betaalt en in welke munteenheid je je wisselgeld krijgt. Heel simpel, heel relaxed. Alleen het nadeel van laos is dat onze mobiele telefoon het niet deed. KPN heeft schijnbaar geen overeenkomst met laos. Dus geen sms sjes of zoiets. Nu is mijn telefoon toch al stuk dus ik kan helemaal niets. Maar die van ilona deed het dus in laos ook niet. We hebben nu de simkaart van hans in de telefoon van ilona gedaan dus zijn hier in vietnam en straks in china weer gewoon bereikbaar op hans zijn nummer 06-13701616.
Vanuit vientiane vlogen we naar hanoi in vietnam. Hier is de temperattur heerlijk aangenaam. Niet te heet en helemaal niet te koud, ergens tussen de 20 en 30 graden.
Wel dit was het weer voor even, ik ga nu wat leuke fotos uitzoeken die ik dan bij dit stukje zal zetten. Wat ik ook nog even wil zeggen is dat we het heel leuk vinden dat jullie zo goed reageren, heel leuk om die feed-back te krijgen. Tot lees-ze dus maar
-
25 Februari 2009 - 12:18
Joke Van Veen :
hoi hans en ilona.
ik geniet met jullie mee wij waren in 94 in Vietnam (zuid naar noord ) en herken dus veel.hitte,eetstalletjes,olifantentred enz.komen jullie ook nog langs die cu-chi-tunnels bij saigon?
Zelf ben ik nog niet aan het echte genieten toe ,maar ik doe mijn best,na 40 jaar alles samen valt dat niet mee.
geniet er maar lekker van ,aan het ned. klimaat missen jullie niks,hoewel gistermiddag was het even lente en dan wil je wel 1000 dingen doen.Bedankt voor het nieuws en de leuke foto's ,groetjes Joke -
25 Februari 2009 - 12:53
Fija:
Leuk om jullie verslag weer te lezen. Herkenbaar de foto's. hebben jullie in Laos ook huizen gezien die ter versiering bommantels als hek hebben. Wat een armoe maar ook wat een prachtig land. Kees en ik gaan samen nog een keer terug.Ik heb in Luang Prabang een pottenbakkersdorp bezocht, zo primitief maar zo leuk om daar een middag door te brengen, dat is mijn tik hoor, die klei.
geniet lekker verder en geniet van de warmte het is hier echt Hollands weer, grauw, kil en zo nu en dan regen.
groeten,
Fija -
25 Februari 2009 - 13:41
Ans Verweij:
Als ik de verhalen lees en de foto's bekijk waan ik me ook in jullie gevoel. Het is wel heel bijzonder om dat allemaal zo te beleven. Geniet maar lekker verder.
Hartelijke groet
-
25 Februari 2009 - 18:44
Albert & Carol:
We are really enjoying your travel stories. It is great that you are physically able to do all these interesting things. Be careful. We are looking forward to your next episode. All the best! Albert & Carol -
25 Februari 2009 - 20:05
Peter Schenk:
Hoi Hans en Ilona,
Dank voor jullie reisverslag.
Heerlijk en om helemaal enthousiast van te worden.
blijf maar gerust weg, hier wordt toch geen schilderij meer verkocht.
Warme Groet peter schenk
-
26 Februari 2009 - 10:41
Jacqueline:
wat een mooi verhaal weer. ook wel triest maar that's live.leuk op de olifant.deed ik in nepal.ook wassen!die haartjes boven op zijn hoofd vond ik zo lief.weer liefs van mij. -
26 Februari 2009 - 15:06
Renée:
Ha Hans Ilona,
Leuk hoor jullie verhalen! Wel spannend naar ik begrijp in Laos met de achtergebleven mijnen! Lijkt me wel een prachtig gezicht al die grote vazen!
Jullie nog een goede reis verder en veel plezier daar! p.s mijn huis is verkocht per 1 augustus!
liefs van ons allemaal -
26 Februari 2009 - 18:56
Menno/Tine Stammes:
Nu weten jullie ook waarom wij het motorrijden in de bergen zo leuk vinden. geen gekots onderweg. Ook leuk om te lezen dat wij niet de engigen zijn die niets aan Pai vinden.
Wij zijn inmiddels terug in koud en nat Nederland broedend op onze volgende bestemming nadat er wat hoognodig werk aan ons huis verricht is. Veel plezier nog met verder reizen.
Menno en Tine -
27 Februari 2009 - 14:03
Hans En Gré:
Hoi motorduivels,
Wij hebben met veel plezier jullie schilderachtig beschreven oude en huidige geschiedenis van Laos gelezen. Prachtige foto's.
Tot de volgende keer.
-
28 Februari 2009 - 06:07
Lenny:
Hallo Hans en Ilona. Wat heb ik weer van jullie verhaal genoten. Ik ben gewoon `jaloers` dat jullie zo heerlijk samen zo´n reis kunnen ondernemen. Het is werkelijk elke weer een genot om op deze manier op de hoogte gebracht te worden van jullie ´whereabouts´. Ik kijk alweer uit naar het volgende avontuur. Geniet, en tot de volgende keer......Liefs lenny -
28 Februari 2009 - 14:12
Tonny V.d.Loo:
wat vind ik hetleuk, om zo op de hoogte te blijven van jullie reis.
Wat enorm avontuurlijk,
geniet er heerlijk van samen, want hier is het weer pet!!!
groetjes, Tonny -
14 Maart 2009 - 05:34
Yvonne & Marcel:
Eindelijk tijd om jullie verhalen te lezen. Super. We zijn meerdere wereldreizigers hier tegen gekomen en voor de meeste is Laos er uitgesprongen als land om te bereizen. Zo anders en nog niet veel toeristen.
Hier gaat ie lekker. k denk dat we nu over de helft van de tijd zijn.
Dinsdag weer naar het vaste land van Australie.
Blijf lekker door schrijven.
Groetjes Yvonne & marcel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
