van thailand onderweg naar laos en wat voorafging

De recessie heeft in Thailand trouwens ook toegeslagen. Thais overheidspersoneel heeft een direkte uitkering van 5000 B = ong 100 euro gekregen om de economie een injectie te geven.
Zo is er dus ook in deze regio een echte crisis. Niet dat wij daar overigens iets van merken of weten. Wij leven een beetje los van de werled hier, en dat is wel zo lekker.
Van Chang Mai gingen we met een minibus naar Pai, een zeer relaxed “hippie”dorp. Tenminste zo wordt het omschreven. Voor ons echter geen genoegen. Brallende engelsen op volle terassen. Teveel mensen en voor ons idee veel te toeristisch. Met de minibus heen was ook al niet zo een succes. Veel bochten en bochten en dan zijn wij in frankrijk toch wel wat gewend, maar dit was vele malen erger en wordt dan ook vaak omschreven als een echte kotsroute. We besloten dus om niet terug te rijden maar om terug te vliegen.
Achter op de brommer naar het vliegveld, 1,5 km buiten het centrum. Eén lange airstrip, twee kleine kamertjes en een wachtende brandweerauto. Maar wel 9 man personeel!: 2 om in te checken en voor je bagage, 1 om het vliegtuig binnen te loodsen en de handbrandspuit te bedienen, 1 voor de bagage claim, 3 brandweermannen dus en 2 voor de security check. Totale aantal passagiers: 10. Schitterend. We hoorden het één-motorige vliegtuigje aan komen ronken. We konden voorin zitten, achter de (Israelische) captain en z’n co-piloot. We waanden ons weer in Alaska bij Warbelows! We kregen keurig een flesje water voor onderweg. Ja, want we waren wel 25 minuten onderweg! (Kosten 1930 B = ong. 40 euro p.p.)
We vlogen maar op 8000 feet, dus ong. 2,5 km en je kon geweldig de heuvels/bergen, rijstvelden en dorpjes zien liggen. Maar ook plastic serres, helaas. Maar hier komen dan ook de heerlijke aardbeien en kersen vandaan.
Dit gaf ons weer een geweldige positieve kick. We genoten!
We hadden ontdekt dat dezelfde maatschappij (SGA Airlines; SCENIC FLIGHTS TO CHARMING PLACES) ook naar Chiang Rai vloog (en daar wilden we naartoe), dus hopten we ’s middags nog een keer, met dezelfde crew en nu in 35 minuten, naar C. Rai. Nu vloog er een enkele wolk onder ons door! Spectaculair!
In Chang Rai kwamen we een affiche tegen van een kunstgebeuren. Dus gingen we daar naar op zoek. De 5e Internationale ART festival/workshop 2009 in Thailand met, volgens het affiche, kunstenaars uit China, Laos, Cambodja, Zweden, Engeland, Frankrijk, U.S.A en natuurlijk Thailand. Vandaag en morgen is er een art-workshop, dus daar wilden we natuurlijk wel naartoe. Het was weer bij de universiteit en na enig navragen zaten we 20 minuten later in een busje onderweg. Geweldig leuk. Spraken met Zweedse, Japanse, Koreaanse, Franse en Thaise kunstenaars. De kunstenaars die voor dit ART-festival zijn uitgenodigd, zijn hier een aantal dagen aan het werk en de 6e feb. zal de officiële opening zijn van hun gezamenlijke expo. Dan reizen ze door naar Luang Prabang (Laos) waar de 14e de officiële opening zal zijn van het werk dat ze daar maken. Dan gaan ze naar Bangkok voor een expo in de Queens gallery. Totaal zijn ze zo’n 14 dagen onderweg met elkaar.
Veen schilders, maar buiten werd ook met grote stukken hout gewerkt (3 mtr hoog!) en steen. Alle deelnemende kunstenaars zijn verplicht een ART-talk te houden voor de kunststudenten van de universiteit van Chiangrai. En weer op de nightmarket gegeten: shaslik en een heerlijke gegrilde vis. Voor de derde avond dezelfde zanger/gitarist (zong de 1e avond ook een sessie in het Engels); en dezelfde dansmeisjes als gisteren met Thaise traditionele dansen.
In Chiangrai komen we ook onze eerste katholieke kerk tegen (na Bangkok) en er zit ook een moskee. Het meisje van het guesthouse laten belen naar Akha Hill Guesthouse, gelegen zo’n 25 km van C.Rai en de wildernis. Ze komen je gratis ophalen aan het eind van de middag.
Dus we zochten eerst een galerie op die we gisteren hadden gezien; het bleek een architectenbureau met galerie, werkelijk mooie dingen. Een jonge Thais kunstenaar schilderde het wonen/leven van alle dag in Thailand. Niet in de stad, zoals Chang Rai maar in de kleinere dorpjes met zijn bamboehuisjes op palen. En dat was exact wat we zagen in de Akha village waar we ’s middags naar toegingen. Met een open truckje, de buitenlanders staande in de back (wij mochten gelukkig voorin zitten) trokken we de jungle in. Een aangestampte rode aarde-weg, soms zo steil dat er betonplaten op waren gelegd en de auto in z’n speciale 4-wheel-drive versnelling moest om omhoog te kunnen. We arriveerden met een grote groep en na wat onderhandelen over de kamers kregen we een VP-bungalow met een prachtig uitzicht op de vallei. Onze bungalow was van mud, maar er zijn ook veel bamboe kamers.
Dit Guesthouse gebeuren wordt gerund door Akha people en 10% van de opbrengst gaat naar de community. Een goed streven.
En ’s avonds was het reuze gezellig met al die mensen in het restaurant, bij het kampvuur.
Onze bungalow heeft een groot raam, waardoor je uit bed uitzicht hebt op de opkomende zon (om 6.35 am). Toch nog maar weer omgedraaid in bed en ’s ochtend genoten van het uitzicht en de vele vogels..
S’middags gewandeld naar de waterval door de prachtige jungle met veel bamboo en bananenbomen. We kwamen een Zweedse vrouw tegen die haar eigen mudhuis aan het bouwen was. Ze wil nog een aantal kamers gaan bouwen en dan ook nog een openlucht atelier, zodat ze kunstenaars uit kan nodigen voor een ‘artist in residence programma’. Ze vindt dat die eigenlijk veel te duur zijn, dus wil nu een goedkope mogelijkheid gaan bieden voor 5000 Bath (ong 100 euro) voor een maand. Heel idealistisch. Dat huis bouwen had maar 3 weken geduurd; eigenlijk was dat lang maar het weer had niet erg meegewerkt, de mud droogde te langzaam. (we hadden al eerder gehoord dat het eigenlijk veel te koud was geweest hier in het noorden).
Tussen de theeplantages doorgelopen en daar zat ook een chinees dorp (waar komen die nu weer vandaan?) met stenen huizen.
’s Avonds met z’n achten ‘shithead’gespeeld, een kaartspelletje met Adrian (een Zwitser), Jowie (uit Hongkong), Rogier (uit Rotterdam) en Marianne (half Engels/Cypries). Zeer internationaal, de bezoekers van die Guesthouses. En je kunt ’s avonds geen kant op in het donker, dus je zit gezellig in het restaurant.
Een wandeling naar de hot springs gemaakt, die we eigenlijk niet echt gevonden hebben, maar dat was niet erg. Het was zo schitterend, die wandeling. Bamboe zo hoog als bomen! We kwamen door een Akha dorpje met bamboo huizen waar de vrouwen in een soort sarongs lopen. De was hing vrolijk te drogen over bamboestokken. Hier liepen ook heel veel kindertjes, dus een jong dorp? Maar wel tegen de heuvel gebouwd dus de straten liepen behoorlijk schuin. Het dorp lag al in het Nationaal Park, daarom hadden ze waarschijnlijk allemaal een zonnecollector bij hun huis, een bizar gezicht tussen die bamboehutten. In het visitor center kregen we een glas water, dat hadden we niet meegenomen want we dachten niet zo lang weg te blijven. Kwamen uiteindelijk uit bij de MaeKok (mae is rivier, dus de rivier Kok). Hier had je je ook naartoe kunnen laten varen en dan de berg oplopen naar ons Guesthouse. Blij dat we dat niet gedaan hadden, want het was wel één uur bergopwaarts en erg zwaar. Een kwartier voor donker waren we weer thuis.
Doodmoe… drijfnat… dus na een douche en wat eten lekker languit in bed gelegen.
Van hier gingen we terug naar Chiang rai en meteen door naar Chiang Khong (ruim 2 uur). Na 2 uur waren er alleen nog maar buitenlanders over in de bus… want dit is de grensplaats met Laos.
Ons Thaivisum uit laten stempelen, met de pont over de MaeKong rivier, visum voor Laos gehaald, onze Baths ingewisseld voor Kips (1 euro is 10.000 Kip, dus dat is meteen een portemonnaie vol) en met een drager voor onze bagage naar ons Guesthouse, leuke bamboe bungalows. De dame die het samen met haar man runt, bombardeerde me meteen tot vriendin, want we zijn even oud.
Hier de tickets voor de slowboat naar Luang Prabang gekocht, de boten bekeken en aan de rivier gezeten. Kinderen aan het zwemmen, weer veel jonge kindertjes… maar ja het is zondag! Heerlijk gegeten bij volle maan in een restaurant aan de rivier en we zagen weer 3 lampionnen de lucht ingaan en een stuk of 10 vuurwerk-knallers. Op de terugweg konden we lekker bij de mensen naar binnen kijken, alle deuren stonden open (en dus geen winkeltjes beneden zoals in Thailand). Grote stenen huizen, grote kamers, erg leeg, soms met grote notenhouten kasten en stoelen. Zo te zien zeil op de vloer, geen tegels. Soms geen echte deuren, maar gewoon rolluiken om het huis af te sluiten. En je brommer zet je gewoon in de kamer! En toen op weg met de slowboat van Huayxia naar Luang Phabang. 2 dagen van elk 7-8 uur op de boot over de Maekong rivier. In het begin ligt rechts nog Thailand en links Laos, is de rivier dus de grens, maar al gauw zitten we helemaal in Laos. Prachtige rivier vol bochten. Af en toe een dorpje met bamboehuizen op palen, waar we zo’n 5 keer aanleggen om Laotiaanse mensen af te laten stappen of om te nemen. De dorpjes liggen meer dan 10 mtr boven rivierniveau, dus dat is een hele klim. Vaak zijn het zandheuvels die ze opmoeten. Voor de rest ziet het er desolaat uit, maar erg mooi. Bamboebossen, bomen, bananenbomen en palmbomen. Maar ook veel metershoge opgestuwde rotsblokken.Veel vlinders, eigenlijk maar weinig vogels. Ook veel kuddes waterbuffels met hun jongen die de zandvlaktes aflopen op zoek naar gras… dat ik niet gezien heb. Ze zien er ook heel benig uit.
Toch zien we later dat stukken zand afgezet zijn met bamboehekken en er keurige rijtjes groentes geplant zijn; er is geen bewateringssysteem dus hoe dat groeit?
De boot was volgeladen met zo’n 150 man, keurig gezeten op 2-persoons harde houten bankjes. Gelukkig waren er voor de helft van de bankjes kussen, dat hielp iets en sommige mensen hadden vrolijke berenkussens gekocht om het zitten wat aangenamer te maken. Maar je kon ook heen en weer lopen, af en toe gaan staan, en er was een toilet aan boord.
We zaten de eerste dag helemaal voorin, dus dicht bij de Laos die in families op de grond voor ons zaten. Een vrouw met een babytje van 6-8 weken en nog 2 lieve kindertjes van zo’n 8 à 9 jaar. Leuk om te zien wat zíj aten (o.a. sticky rice).
In plaats van om 11 a.m. vertrokken we om 12.a.m., wat tot gevolg had dat we in het bijna-donker in de overnachtingeplaats Pakbeng aankwamen en dus al die 150 rugzakken in het donker uitgeladen moesten worden en dan blijkt dat ze toch wel erg op elkaar lijken. Hans was blij met mijn afwijkende tas,die was snel gevonden. We hebben een zaklamp bij ons, maar die zat in de rugzak en helaas niet in de dagrugzak. We werden opgewacht door een tiental mensen die guesthouses verkochten, dus het was een grote chaos, maar wel leuk.
Wat een gedoe voor zo’n dorp iedere dag zo’n invasie van mensen (want je kunt de boottocht ook viseversa maken), maar het brengt natuurlijk ook veel geld en werk. Pakbeng ziet er ook erg nieuw uit met z’n stenen huizen en niet van bamboe, een heel andere ‘dorp aan de rivier’.
Lekker gegeten met springrolls en chicken met een Laobeer.
Vóór tienen naar bed, want er is maar stroom in dit dorp, via een generator van 6 p.m. tot
10 p.m. Het boilertje voor de warme douche de volgende morgen ging gelukkig op gas, maar zonder electra kon ik geen kopje thee maken; gelukkig kon ik dat later op de boot kopen.
Het Guesthouse had baquettes gemaakt voor de 2e bootdag en we kochten nog 2 croissants voor het ontbijt, dat hadden we de vorige avond ontdekt.
We vertrokken weer bijna 1 uur te laat; nu bleek dat er nog 5 mensen moesten komen waar we voor niks op hebben gewacht, want ze kwamen niet opdagen. Later sprak ik een Australische vrouw die dacht dat hier misschien wel drugs bij betrokken waren; ze had één van de jongens horen onderhandelen. (iemand zei later dat het waarschijnlijk opium was geweest, daar raak je dus zo aan verslaafd) Drugs zijn officieel verboden in “the Lao people’s Democratic Republic”, zoals het officieel sinds 1975 heet, toen de communisten de macht in handen namen.
Momenteel heeft Laos zo’n 6 miljoen inwoners, met een bevolkingsdichtheid van 2 mensen per km2 (dat is voor Thailand zo’n 160 en voor Vietnam ruim 300).
De boot was een stuk kleiner, dus niet alle 150 mensen zijn de 2e dag doorgegaan. Dit stuk was meer ontspannen, maar ook nog frisjes ’s ochtends. Her en der zaten jongelui te kaarten en te yatzheeën; voor mij bleef het fascinerend en ontspannen om lekker naar buiten te kijken.
Al die honderden hengels en visnetten geven je een indruk van het leven in zo’n bushvillage.
En aan het eind van de dag gaat iedereen zich in de rivier wassen, lekker fris.
In Luang Phabang lang op zoek naar een geschikt Guesthouse, de prijzen zijn hier een stuk hoger dan in Thailand, maar deze plaats is ook de no 1 toeristenplaats van Laos. Hans voelde zich steeds naarder worden en ging meteen naar bed met 39.1 graden koorts. Paracetamol en zoutoplossing geslokt om alles weer goed te krijgen. Ik nam nog een soep met groenten en een papaya salade, want voor m’n gevoel krijg ik ook gebrek aan vitamines, je eet zo anders hier. Vroeg het licht uit, maar niet goed geslapen.
Hans voelt zich al een stuk beter. Ik kwam het Duitse stel uit Akha Hill tegen, ze zijn beide verpleger, en ze dachten dat het misschien een zonnesteek was, gezien de plotselinge hoge koorts. Ontbijt met muesli en fruit en yoghurt, dat was lekker. Na een rondje wandelen ging Hans weer naar bed en ik zat wat te lezen, computeren, ook maar rustig aan gedaan.
’s Avonds met uitzicht op de rivier gegeten, voor het eerst prikten de muggen een beetje. Laos is 100% malariagebied, dus we zijn al 8 weken aan de lariam; in Nederland alvast begonnen om uit te proberen hoe we erop zouden reageren, want je kan er nare bijverschijnselen van krijgen. Gelukkig hebben we beiden geen last, dus we slikken nog even (1x per week) door om zeker te zijn.
.